yalnızlık halini demlemek için bi bira açtım. kafam açılmadı, aksine gözlerim yarı kapalı. bildiğimi sandığım her şeyi unutup yeniden buluyorum ve şaşırıyorum. kedi gibi merakla ses çıkaran, hareket eden şeylere koşuyorum.
içimdeki dağ, toprak hasretiyle duruyorum şimdilerde. yollar beni besliyor ve büyütüyor. tam olmayı, eksiksiz ve mükemmel bir varlığa dönüşmeyi düşlemiyorum. sadece akışta olmanın tadını sürüyorum.
nerde olduğumdan ziyade nasıl varolduğuma bakıyorum. gidip-gelmelerle göçebeliğe yakın yaşamımda keyif almayı öğreniyorum. hep beslenecek, tutunacak ve adım atıp da yeniyi kuracak bi motivasyonla yürüyorum. düşmek de bu yolun parçası, yükselip uçmak da.
bu aralar kafamda deli sorulardan ziyade kendiliğinden gelenler çokça. umutluyum. hayal kırıklıklarımı derinlerde duyumsuyorum ve onları dönüştürebilmeye inanıyorum. samimiyete ve sevgiye kaldırıp kadehimi gülümseyerek yudumluyorum.