.ensemden aşağıya bir sıcaklık akıyor. ne zamandır burdayım bilmiyorum. gözlerimi kapıyorum ve pufff. hava daha karanlık, dışarısı keskin soğuk. bakıyorum bahçede kar. hiç görmedim bu sahil kasabasında bu havayı. gece üstümüzde salınan dedem ağaçlarının sesleri var hayal meyal. biraz korkuyor biraz ürperiyorum. nedeni bilinmez bir durgunluk, aklımda bir boşluk.
böyle sabahların akşamı gelmiyor, akşam geliyor geçmiyor saatler. yatağa girmek için çok ağırım, ağırlığımı bırakmak için çok bitkinim. kendime sözüm geçmiyor, bedenimi dinlemeye gayret ediyorum. kendimden kaçamadığım yegane mabed.
şimdi bu belirsizliğin içinde dimdik ayakta durmak mıdır esas olan, yoksa köşeye çekilip susmak mı…üzgünüm, her bir hücremin içinde sıcak bir hüzün ve soğuk bir katılıkla.