bedeni hiç durmadan titriyordu. yüzünde donuk bir bakış ve soluk dudaklarının arasından belli belirsiz nefes alış verişlerini görebiliyordum. yanına gidip de dokunmaya çekindim. oysa ki bi ufak temas, belki gözleriyle buluşmak yumuşatabilirdi yumruklarını.
kendimi “zorlandığım” ya da “istemediğim” bir durumun içinden çıkmak için içime kaçıp da arka yollardan birine saptığımı sansam da sinir sistemim olağan rotasını izliyor ve olan oluyor. Donuk ve soğuk bedenim salabileceğini salıyor ve yoluna devam ediyor.
ne zaman kendimle karşılaşsam karanlık içinde anlamlandıramadığım bir ses duymuş gibi irkiliyorum. halbuki baksan o sesler zaten hep vardı, ben kulak vermemişim.
sabah gün ağarmamış ki ağarması da yakın değil, saatin önemi yok çünkü uyanmışım artık. uyandığım gibi bedenimi soğuk odaya salmadan geriniyorum yatakta ve aceleyle ayağa fırlıyorum. yan odada beni bekleyen dağınık battaniye ve kapüşonlu kış kreasyonumla bakışıyoruz. “yine mi” diye sesleniyorlar, sessizce yastığıma oturup, üstüme alıp kat kat örtülerimi gözlerimi kapatıyorum ve…
geçen gün … aramıştı, dur şimdi zamanı değil / gitmek istemiyorum ama mecburum sanki… / olmuyor yine, nerde aklım fikrim… / tohumları yine unuttum… / bıraksam şimdi sonra otururum…
merhaba ben, içimdeki sesleri duydukça ara ara irkiliyorum, sanki yabancı ve görünmeyen bir bedenden çıkıyormuşçasına. biraz durdukça bazen geçip gidiyorlar, bazen de kapanına düşüyor ve sallanıyorum aralarında, sonra hoop uykuya düşüyor bedenim. yine irkilerek uyanıyorum ve – çoğu zaman devam edemediğimi ve yapamadığımı sansam da- devam ediyorum ya da uykuya düşüyorum.
başaramadığım düşüncesi ile vazgeçtiğim, ya da kafamdaki kurgu yüzünden hiç başlamadığım şeyler oldu. şimdi “yeni” haller, beden çalışmaları ve birliktelikler ile bu kurguda başarısızlığı seçen ve başlamadan bırakan “ben” ile selamlaşıyoruz.
neyse zorlandığım ve korktuğum şey üzerine ışık tutup, dokunup, oynamayı belki yaralanmayı ama temasta kalmayı seçiyorum.